معرفی گل لاله واژگون و شرایط نگهداری آن

لالهٔ واژگون از گیاهان علفی پیازدار و چندساله است که تاکنون ۱۵ گونهٔ آن در ایران شناسایی شده‌ است. عمر این گیاه بسیار کوتاه است. گل‌دهی آن از اوایل اردیبهشت آغاز می‌شود و در فصل بارش پایان می‌یابد.

نام فارسی:	لاله واژگون
خاستگاه	بخشی از فلات آناتولی و سراسر فلات ایران ، افغانستان، پاکستان و کوهپایه های هیمالیا
نام انگلیسی:	CROWN IMPERIAL
نام علمی:	FRITILLARIA IMPERIALIS
خانواده:	LILIACEAE - سوسنی ها
نامهای دیگر:	Kaiser's Crown,گل سربه زیر,لاله نگونسار,اشک مریم

مشخصات:

لاله واژگون یکی از گیاهان مشهور ایران است و شهرهای گلستان کوه در خوانسار، ارتفاعات اشترانکوه لرستان و کوه های صمصامی در چهار محال و بختیاری، انبوهی از این گلها را در خود جای داده اند. این گل سازگاری زیادی با دامنه های سنگلاخی و صخره ای دارد و در صورت عدم تخریب به واسطه دام و انسان حتی ۱۰ هزار شاخه از آن را در یک دشت می توان مشاهده کرد. لاله واژگون بین 100 تا 120 سانتیمتر از سطح زمین قد می کشد. گونه زرد کمرنگ متمایل به لیمویی این گل‌ها موسوم به لاله گرگانی بین ۵۰ تا ۸۰ سانتیمتر ارتفاع دارد. بوی لاله واژگون چندان مطلوب نیست و این گونه گیاهی به خاطر رنگ و فرمشان دربرابر سرما مقاوم است. با این همه عمر این گیاه زیبا 3 هفته بیشتر نیست. ضمن آنکه این گونه گیاهی برگهایی کشیده و مجتمع دارد.

شرایط نگهداری و پرورش لاله واژگون

نور: این گیاه از نظر نور به آفتاب کامل با سایه جزئی نیاز دارد. دما: دمای ایده آل محیط برای این گیاه 18 تا 20 درجه سانتیگراد است. خاک: خاک مناسب آن خاک با زهکشی خوب با PH 7.85 و ازت 5.5% است. آبیاری: چندان نیاز به آبیاری ندارد.

تکثیر:

هر سه یا چهار سال یکبار در پاییز پیاز را از زمین خارج کرده و پیازک های اطراف آن را جدا کرده و جهت افزایش به کار می برند. پیازک ها را بلافاصله در زمین اصلی در عمق ۱۵ سانتی متر و با فواصل ۴۰ تا ۵۰ سانتی متر از هم می کارند. در برخی از گونه ها، برای افزایش از بذر استفاده می شود. بذر باید در پاییز در شاسی سرد کاشته شود و در اثر روبرو شدن با سرمای زمستان در بهار می تند.

خواص دارویی لاله واژگون:

خواص دارویی این گیاه اصولاً در پیاز این گیاه است. پیاز این گیاه داروی مؤثری برای دردهای رماتیسمی و دردهای مفصلی و پاک‌کننده دستگاه کبدی است. البته این گیاه جزء داروهای سمی است و مصرف آن باید زیر نظر پزشک باشد.

گونه های مهم لاله واژگون:

اشک مریم (F.imperialis): گل های آن به صورت چتری از ۳ تا ۶ و گاهی تا ۸ گل سرنگون بوده و در بهار در انتهای ساقه آن باز می شود. دارای چندین براکته سبز برگ مانند است. گل به رنگ های سفید، زرد، نارنجی و قرمز دیده می شود. گیاه خزان کننده است و سرما را تا حد ۲۰- درجه تحمل می کند. این گونه قادر است در محل های کاملاً سایه و نیز محل های کاملاً آفتابی رشد کند. لاله واژگون خالدار (F.meleagris): گل ها به صورت تک گل یا جفتی به رنگ سفید، بنفش خالدار و بنفش روشن و نارنجی خالدار است. ارتفاع آن ۳۰ سانتی متر است. لاله واژگون ایرانی (F.persica): صفت خوب آن ساقه گل دهنده طویل است. در بهار گل می دهد. پیاز آن از دو فلس بزرگ تشکیل شده و گل آذین آن تا ۳۰ گل قهوه ای مایل به سبز تا بنفش دارد و این گونه مناسب محل های آفتابی است.